Ik werd laatst een oplichter genoemd. Door mijn eigen coach.
Ik schrijf dit met een grote grijns op mijn gezicht, want ze is nogal gevat en het was uiteraard een grap.
Tot voor kort heb ik me echt wel een oplichter gevoeld, zowel naar mezelf, want ik deed geen recht aan wie ik ben.
Maar ook richting mijn klant, want mijn podcast… dat liep niet. Dat stroomde niet. En anderen was ik wel aan het vertellen dat dat het idee is. Hou je energie hoog, kom opdagen, help, praat uit liefde, ga in je flow en gebruik je inspiratie.
Nou. Zat ik daar zelf. Door mijn weerstand heen op te nemen.
Dat vertikte ik. Ik heb geen afleveringen gepubliceerd waar geen liefde in zat. Je eigen energie is je grootste schat in je podcast en ik kan geen halfgare opnames editen die pijn doen aan mijn oren en ze vervolgens met enthousiasme onder de aandacht brengen.
De schrijver in mij, die wilde wel naar buiten.
Verhalen, lezen, schrijven, it has always been a part of me.
Ik las voor ik 4 jaar oud was.
Mijn verbeeldingskracht is groter dan deze wereld.
Ik heb jaren geblogd, jaren gevlogd. En ik wilde meer van mezelf laten zien.
Want die podcastkennis, inzicht, strategie, dat geloof jij inmiddels wel. Of, ik geloof het zelf inmiddels ook.
Maar wie ben ik?
In mijn podcast kreeg ik dat niet over het voetlicht.
Schrijvend wel.
Goed, ik stopte dus met podcasten, schreef daar mijn eerste blog over en ik ben nog steeds dezelfde, of eigenlijk een betere podcastmanager en groeistrateeg dan voorheen.
Ik blog en ik vlog.
En ik ben dus een podcastmanager zonder actieve podcast: je reinste oplichting, toch 😅
Recente reacties